«Ոսկե ծիրան» 11-րդ միջազգային կինոփառատոնի «Հետահայաց ցուցադրություններ» ծրագիրն այս տարի ներկայացնում է համաշխարհային մեծության հինգ ռեժիսորի ֆիլմերի ընտրանի: Մասնավորապես` Սերգեյ Փարաջանովի, Կիմ Կի-Դուկի (Հարավային Կորեա), Ցզյա Չժան-Կեիի (Չինաստան), Օթար Իոսելիանիի (Վրաստան-Ֆրանսիա) և Ամոս Գիտայիի (Իսրայել) ֆիլմերը:
ԱՄՈՍ ԳԻՏԱՅԻՆ ֆիլմեր է նկարահանում Իսրայելում, Ֆրանսիայում: Նրանից փառատոնի շրջանակում ներկայացվում է չորս ֆիլմ` «Անա Արաբիա», «Սահմանազատում», «Ազատ գոտի», «Ավետյաց երկիր»:
«Սա իմ առաջին այցելությունն է Երևան: Կա որոշակի նմանություն հայ և հրեա ժողովուրդների պատմության միջև, այն իմաստով, որ երկու ժողովուրդներն էլ տեսել են ջարդեր, ունեցել են ինքնության, սեփական տարածքը չունենալու խնդիր»,- այսօր հրավիրված ասուլիսում ասաց Ամոս Գիտային, նշելով, որ երկար տարիներ մտածել է Երևան գալու մասին և ներքին համակրանք է ունեցել այն ժողովրդի հանդեպ, որ անցել է տառապանքի միջով և խնդիր ունի աշխարհին հասցնելու իր ցավը:
«Կինոն հզոր միջոց է հիշողությունը պահպանելու:
Կինեմատոգրաֆիան միայն լրագրության հարց չէ, այն պետք է ոչ միայն ինֆորմացիա փոխանցի, այլև արտահայտի ռեժիսորի տեսանկյունն ու վերաբերմունքը,- հավելեց իսրայելցի ռեժիսորը:- Իսրայելի պատմությունը դեռ ամբողջացած չէ, կան պատմական լուրջ մարտահրավերներ, դա արտահայտվում է նաև ֆիլմերում:
Եթե սահմանափակվեինք ամերիկյան կոմերցիոն ֆիլմերով,
կինոյի մասին ունեցած մեր պատկերացումը շատ սահմանափակ կլիներ: Նման փառատոների շնորհիվ է նաև, որ կարողանում ենք ծանոթանալ նոր մշակույթների, նոր գաղափարների և ընդարձակել մեր պատկերացումները կինոյի մասին»:
Հարց հնչեց. «Կինոքննադատները կարծում են, որ Ձեր ֆիլմերը պատկերացում չեն տալիս իսրայելյան պատմության մասին, ավելի կարևոր է ներկայացնել իրակա՞ն փաստերը, թե՞ ռեժիսորի տեսությունը նման խնդիրների վերաբերյալ».
«Համամիտ եմ այդ մեղադրանքներին: Ես պաշտոնական խոսնակ չեմ և իմ գործը լրատվություն փոխանցելը չէ»,- ընդգծեց ռեժիսորը, նկատելով, որ իրականում սուբյեկտիվ է ցանկացած երկրի լրատվական դաշտի հաղորդած լրատվությունը: Մինչդեռ կինոն հնարավորություն է տալիս սեփական ընկալումները ներկայացնելու միջոցով ձևավորել անկախ կարծիք և անկախ մոտեցում:
Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆ